Ручнік – верны спадарожнік чалавека на працягу многіх стагоддзяў. На вышыты ручнік клалі дзіця пры нараджэнні, хлебам на ручніку сустракалі гасцей, на яго станавіліся маладыя ў царкве, ручнікі ў якасці абярэгаў вешалі на прыдарожныя крыжы.

      Акрамя таго, ручнік суправаджаў чалавека ў паўсядзённых дзеяннях з самай раніцы і да позняга вечара. Перш чым зірнуць на сонца, чалавек «змываў» сон і лашчыў твар ручніком. Перш, чым сесці за стол, трэба было падзякаваць Богу за падараванае жыццё і долю. Позірк накіроўваўся на покуць, а там, пад столлю, знаходзіўся абраз Збаўцы і... бялюткі і надзвычай прыгожа арнаментаваны ручнік. Ён меў адметную назву – набожнік і надзяляўся самым высокім статусам. Так, ім упрыгожвалі абразы Чырвонага кута.

   У нашым музеі прадстаўлены вясельныя ручнікі, якія былі абаронцамі здароўя, кахання і дабрабыту. Іх завязвалі на рукі маладым, рассцілалі на парозе хаты ў час вяселля, падносілі ў якасці падарунка. Такія ручнікі захоўваліся ў сям’і як сімвал сямейнага дабрабыту.

     А як жа ствараўся ручнік? А гэта была нялёгкая праца. Спачатку лён вырывалі і звязвалі ў снапы для прасушкі. Потым мялі, трапалі, часалі і пачыналі прасці льняную нітку з дапамогай верацяна ці калаўрота.