From the history of the region

We begin our sightseeing tour with the section "From the history of the region"

The village of Loiko is a small green corner of my homeland. In spring, the gardens bloom, in the fall - with a rich harvest of fruits.

And in my village all the healing springs,

All herbs are honey, all flowers are fragrant

Hills, clearings, forests, fields and meadows

Here is my village Loiko

Edge to the heart dear

The white-fronted rachulachka winds among meadows,

Here the sunset song greets the grynikov.

The population is Catholic and Orthodox in their religion. The language is Belarusian, mixed with Polish words and local dialects.

As the excavations of ancient burial mounds and burial grounds testify, the lands on the left bank of the Neman were still inhabited by tribes of yatvyags before our era. Our ancestors were attracted by a river full of fish, forests, where many different game, birds were found. In a word, in these places it was possible to feed on the gifts of mother nature.

Most likely, the village of Loyko got its name from the word “tuk” - fat.

Old-timers recall that both before the war and in the post-war period, the main occupation of local people was sheep husbandry - the trade in sheepskin, sheep meat and fat. On bazaar days, the grandfathers and great-grandfathers of the local peasants ferried and ferried across the Neman on a ferry and boat and sold everything that the flock of sheep gave: wool, leather, meat, and fat to Grodno. Until our time, people who are called Ovcharov live in Loiko.

The village began to be called Loiko only about 150 years ago. And before this settlement was listed in the "Geographical Dictionary of the Kingdom of Poland" as Bala Wielka. It arose in 1812. And the scientists of Grodno State University explain the name Bal (wooden beam), as a place on the Neman for mooring rafts and barges. And this is true, since the ferry crossing has existed opposite the village of Loiko since ancient times. And upstream the Neman there are two more villages, as a designation of the berths: Balya Kostelna and Balya Solnaya (it was near this settlement that barges and ships unloaded with salt from Wieliczka’s mines were unloaded).

Назва вёскі Лойкі з'явілася ўсяго гадоў 150 таму назад. А раней гэтае пасяленне значылася ў “Геаграфічным слоўніку Польскага Каралеўства” як Баля Велька. Узнікла ў 1812 годзе. А навукоўцы Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта тлумачаць назву Баля (драўляная бэлька), як месца на Нёмане для прычальвання плытоў і баржаў. І гэта адпавядае сапраўднасці, бо паромная пераправа існавала насупраць вёскі Лойкі з даўніх часоў. А ўверх па цячэнні Нёмана стаяць яшчэ дзве вёскі, як абазначэнне прычалаў: Баля Касцельная і Баля Сольная (менавіта каля гэтага паселішча разгружаліся баржы і караблі, гружаныя соллю з капальняў Вялічкі). Па меркаваннях прафесараў Ігара Труса і Шведа, Баля – балоцістае месца (артыкул у газеце “Перспектыва”, “Мой родны кут”), з чым не могуць згадзіцца нашы краязнаўцы. Як кажуць старажылы, балот тут як раз і не было. Рэльеф мясцовасці гарысты, як кажуць, пагорак на пагорку. Вельмі складаныя ўмовы для апрацоўкі глебы. Як сведчаць літаратурныя крыніцы, яшчэ ў тым далёкім 17 стагоддзі, на гэтым месцы былі дробныя пасяленні рамеснікаў, асноўная частка была занята лесам.

Багатая наша мясцовасць на тапанімічныя назвы. Лысая Гара, Лісіныя норы, Пасачка, Даўгоўля, Могліцы, Папоўскае, Акуляры, Тапілы, і інш. (сабрана каля 140 тапонімаў).

І ні адна тапанімічная назва не ўзнікла выпадкова. Кожная звязана з той ці іншай падзеяй ці з’явай. Сам народ ніколі не называе свае мясціны словам, якое ў чымсьці не адпавядала б, а тым больш, не пярэчыла ісціне. У вёсцы гэтыя назвы так увайшлі ў жыццё людзей, што, узнікшы даўно, засталіся ў іх мове па сенняшні дзень. Людзі паклапаціліся, каб назваць кожны куточак, кожную сцяжынку сваёй мясцовасці. Жыхар вёскі Малышка Г.У. кажа: “Калі б людзі не прыдумалі назваў для сваіх мясцін, то не ведалі б, куды ісці, і што рабіць”. Вёска ў адрозненні ад горада не мае назваў вуліц.